Przeznaczenie, przypadek, zbieg okoliczności, klątwa? Aloha

Wierzycie? 
Jasne, że wierzycie, może tylko nazywacie to po swojemu. Faktem jest, że czasem zdarzają się rzeczy ciężko wytłumaczalne. O jednej z nich właśnie zamierzam Wam napisać.

Ostatnia publikacja na tym blogu miała miejsce w piątek, 17 czerwca 2016. Pi razy drzwi, dwa i pół roku temu. Czy to ma znaczenie? WSZYSTKO ma znaczenie ;) . Nie obrażę się, jeśli jeszcze poprzedniego wpisu nie czytaliście lub jakimś cudem zapomnieliście jego treść. Kliknijcie tutaj i nadgońcie zaległości. Tak, teraz!

Ok, zmierzajmy powoli do brzegu. Ten brzeg znajduje się w mieście Hawr (Le Havre). Jest to miasto portowe położone przy ujściu Sekwany. Trochę przemysłowe (rafinerie), bardzo portowe (największy we Francji) i coraz bardziej turystyczne (Centrum Hawru zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO). 

Pojechaliśmy tam paczką na jedną noc na zakończenie lata (gwiazdą wieczoru był Martin Solveig). 

Żeby już zacząć białoczerwoność, to na ulicy zaczepił nas uśmiechnięty mężczyzna pochodzenia polskiego, mówiący nieco po polsku. Chwalił się, że był w kilku polskich miastach, i że nie lubi pić alkoholu, tylko piwo i wódkę. Sympatycznie. Potem na obiedzie ze stolika obok zagadnął nas Filip. Poznaniak pracujący w Hawrze jako fizjoterapeuta. Opowiedział nam trochę o życiu w tym mieście i o swoim zawodzie. To tyle na razie z Hawru.


Weekend się skończył, trzeba było wrócić do szarości poniedziałku. No a potem wtorku, który postanowiłem sobie umilić słuchając w samochodzie radia Neo (grają muzykę młodych zespołów francuskich i belgijskich). Jak to zazwyczaj bywa, kiedy jakiś kawałek wpadnie mi w ucho, szybko wrzucam go w wyszukiwarkę/rozpoznawarkę, żeby poznać nazwę zespołu i być może posłuchać czegoś więcej. Tym razem zaciekawił mnie utwór „Come On” grupy ALOHA ORCHESTRA z 2015 roku. I tutaj zaczęły się czary!

1. Włączam Youtube i wyszukuję teledysk do tego utworu. Ładny, pasuje do piosenki.
   
2. W opisie czytam, że wyreżyserował go Polak Mateusz Bialecki, myślę sobie: „napiszę o tym wpis na bloga, dawno nic nie publikowałem”
   
3. Zerkam na bloga, żeby sobie przypomnieć kiedy i co ostatnio pisałem: piątek, 17 czerwca 2016. Dawno.
   
4. Czytam ostatni wpis o zespole Aglaska. Ich klip wyreżyserował... Mateusz Białęcki!!! TEN SAM CZŁOWIEK!
   
5. Może w tym radiu puszczają tylko piosenki z teledyskami w reżyserii Mateusza??? hmmm…
   
6. Googluje coś więcej o zespole ALOHA ORCHESTRA. Może znajdę coś więcej białoczerwonego!? Nic…
   
7. … jedynie to, że wydali w kwietniu swoją pierwsza płytę, i że pochodzą z... Hawru.
   

Wierzycie?

Polska muzyka z francuskiej Alaski?

Był weekend. I ochota na piwo. A jak wiadomo, piwo najlepiej smakuje przy dźwiękach dobrej muzyki (albo na odwrót) . A dobra muzyka jest najlepsza, kiedy jest grana na żywo. Pewien problem stanowi kupno dobrego piwa w lokalu z dobrą muzyką, ale ten aspekt musimy przemilczeć w tym wpisie - skupmy się na muzyce.

W kwestiach muzycznych mamy w Paryżu tak zwaną klęskę urodzaju. Mnogość lokali oferujących występy na żywo powala. Podejrzewam, że znajdziemy tu każdy styl i każdy klimat o jakim sobie zamarzymy (nie dotyczy disco polo), wystarczy jedynie spędzić popołudnie na przeszukiwaniu ofert. Kiedy nie mamy wolnego popołudnia, albo ochoty na prace poszukiwawczo-selekcjonerskie, przeglądamy po prostu ofertę klubów, które już znamy i na szybko przesłuchujemy wykonawców grających danego wieczoru. Może się okazać, że mamy dwie równorzędne propozycje, ale jak wiadomo, nie ważne ile byśmy nie wypili, to się nie rozdwoimy. Musimy się zdecydować.


Wracając do pamiętnego weekendowego wieczoru z ochotą na piwo. Wybór został zawężony do bliżej niezidentyfikowanych zespołów grających rock w cenie 5Euro, zespołów grających przyjemny retro surf rock and roll za 8Euro lub darmowym koncertem electropopowym. Darmowość koncertu jest wysoce punktowana, ale też niesie ryzyko obniżonej jakości występu, więc siłą rzeczy trzeba było przyjrzeć się mu z większą starannością...

Naturalnie nie wspominałbym o całej akcji na blogu, gdyby nie zawierała w sobie choćby nutki białoczerwoności. Przejdźmy więc do sedna.

Jednym z trzech zespołów występujących pamiętnego wieczoru był GANG OF PEAFOWL https://www.facebook.com/gangofpeafowl/ 
Byłby niewarty wspominania na tym blogu, gdyby nie drobny fakt, że po krótkiej wymianie zdań z wokalistką, okazało się, że grali już koncert w Polsce! Było to w 2014 roku na Soundrive Fest w klubie B90 w Gdańsku. Byłem na pierwszej edycji tego festiwalu w 2013 roku, więc automatycznie zespół zapunktował i zyskał moją sympatię.

Finałowy występ należał do tria Aglaska https://www.facebook.com/aglaska , którego nazwa, myślę że zamierzenie, kojarzy się z Alaską. Zespół zwrócił moją uwagę jeszcze na etapie domowej selekcji koncertów, a to z uwagi na charakterystyczną nazwę mini albumu, który umieścili do przesłuchania w sieci.
"vwayaj" na pierwszy rzut oka jest bezsensownym zlepkiem liter. Dla francuza prawdopodobnie na drugi i wszystkie kolejne rzuty także, ale wyczulone zmysły Wiecznie Zielonego w ułamek sekundy odcyfrowały prawdziwy tytuł, czyli „uważaj”. Zaintrygowany włączyłem play, posłuchałem, przeczytałem notki udostępnione przez zespół. Ani śladu polskości. Poza tytułem Epki. Ot zagadka!
Poszedłem na koncert. Bawiłem się świetnie. Wypiłem upragnione piwo (w liczbie mnogiej)… i przegapiłem moment, kiedy chłopaki z zespołu zwinęli się do busa i odjechali. Nie pogadałem, nie zapytałem, zostałem sam ze swoją niewiedzą, a przecież mówili „uważaj”!

Po powrocie do domu i przefiltrowaniu piwa, zaabonowałem się do zespołowego fanpage’a na facebooku, aby być na bieżąco z dalszymi losami zespołu. Długo nie musiałem czekać, gdyż około tydzień później muzycy opublikowali informację, że tylko kilka dni dzieli ich od premiery nowego wideoklipu, do piosenki Primavera. Drobnym druczkiem dodali, że został on nakręcony na taśmie (!!!) 16mm, a za realizację odpowiada niejaki Mateusz Białęcki https://www.facebook.com/matthieu.bialecki !!! Jak sami widzicie, imię i nazwisko nie pozostawia żadnych wątpliwości. Biało czerwoność pełną… taśmą.

Finał!

Zapraszam do przesłuchania twórczości zespołu aglaska:






Oraz do obejrzenia teledysku w reżyserii Mateusza Białęckiego:

Najbliższa okazja do posłuchania i obejrzenia Aglaski na żywo, już 21 czerwca w ramach Fete de la Musique w Paryżu w pubie Carmen 34 Rue Duperré, 75009 Paryż https://www.facebook.com/events/1405746579723891/ 

Kawałek podłogi

Grudnia ciąg dalszy. Większość znajomych albo już poluje na białe niedźwiedzie na Podlasiu, albo właśnie pakuje wełniane skarpety do walizy. Nie każdemu jednak jest dane pojechać na święta do "kraju dziadów" i jedyne co im pozostało, to zanurzyć się w paryskich polskościach. Na szczęście jest ich tu sporo.

Dzisiaj zerknijmy na niepozorną aleję w 16. dzielnicy okalającą niewielki skwer i graniczącą z Uniwersytetem Paris-Dauphine:

Niby nic szczególnego, ale jakoś tak się cieplej zrobiło, kiedy tam trafiłem...

Prezentownik koloru Biało-czerwonego

To już? O kurczaki! Święta za pasem, karp się szykuje do galarety, choinki w każdym markecie, a ja jak zwykle i wiecznie… zielony. Siwa broda nie zapuszczona, coca cola nie schłodzona, obejście nieodśnie… nieodliścione.

To może chociaż prezenty? Też nie.

Propozycje prezentowe prawdopodobnie wylewają się na Was z każdego skrawka czasopisma, skrzynki na listy, e-maila, witryny sklepowej, plakatu, telewizora i ostatecznie śnią się po nocach. Ci, którzy dokują na Boże Narodzenie (we Francji łatwo zapomnieć nazwę tego święta) w Polsce, zapewne przeszukują katalogi francuskich perfum dla cioci Wiesi, szampana dla stryja Zenka, torebki Diora dla kuzynki Wioli, pasztetów z gęsich wątróbek, nugatów, win, serów, ślimaków, kasztanów w syropie… A to wszystko, żeby zabłysnąć wśród rodziny, zaspokoić ciekawość najbliższych, czy z jakiegokolwiek innego powodu.

A co z tymi którzy zostają, albo mimo wyjazdu, mają bliskie osoby, które chcieliby obdarować upominkiem z okazji Świąt? Oczywiście mogą powielić listę powyżej lub zwyczajnie poszukać czegoś „na czasie” i „na topie” wśród paryskich/francuskich konsumentów. Oczywistym jest, że jeśli nasi „darobiorcy” są Francuzami, nie zaskoczymy ich produktami dostępnymi w każdym tutejszym sklepie. Właśnie dlatego postanowiłem stworzyć Biało-czerwony prezentownik dla Francuza. Poniżej postaram się zaprezentować kilka przykładowych towarów produkcji polskiej, (lub polskiej myśli twórczej), którymi moglibyśmy obdarować naszych franko-fonicznych przyjaciół, a które są dostępne na terenie Francji.

• film dvd/bluray: „Miasto 44” (fr. Insurrection) w reżyserii Jana Komasy

• filmy dvd Andrzeja Żuławskiego 

• film dvd/bluray: „Ida” Pawła Pawlikowskiego 

• film dvd „Wałęsa. Człowiek z nadziei” (fr. L'Homme du peuple) Andrzeja Wajdy lub inne filmy tego reżysera

• wódka – Żubrówka, Sobieski, Wyborowa to prezent klasyczny i może mało zaskakujący, ale dla urozmaicenia możemy podarować mniej popularną markę trunku. Od Mikołaja z sieci winiarni Nicolas możemy otrzymać marki Belvedere , Żytnia  i Pravda ,

• dla najmłodszych proponuję zabawki firmy Wader dostępne m.in. w sieci Carrefour 

• średnich może zainteresować seria gier komputerowych Witcher opartych na prozie Andrzeja Sapkowskiego „Wiedźmin”. Ostatnia część zdobyła niedawno zaszczytny międzynarodowy tytuł Gry Roku 2015!

• Na język Francuski przełożone zostały także książki Andrzeja Sapkowskiego 

• gry komputerowe Sniper Ghost Warior

• Po wiele więcej tytułów możemy się wybrać do polskiej księgarni przy 123 Boulevard Saint-Germain w Paryżu
• nieopodal bo przy 145 Boulevard Saint-Germain możemy zaopatrzyć się w personalizowaną biżuterię polskiej marki Lilou 

• polskie kosmetyki dostępne są w 43, rue de Vincennes 93100 Montreuil lub na http://www.kosmetyki.fr 
• kosmetyki z wyższej półki Visoanska 

• meble IKEA (Polska jest drugim po Chinach najważniejszym producentem mebli sprzedawanych w sklepach IKEA na całym świecie)
• Strategiczna gra planszowa Neuroshima Hex stworzona przez Michała Oracza

• muzyka, w zależności od upodobań: klasyka, instrumentalny post metal, black metal, rock progresywny, jazz 

• wyroby artystyczne: galeria Roi Dore  i sklep http://www.61qt.com/
• rękodzieło: na polskich forach we Francji i grupach na Facebooku z łatwością odnajdziemy osoby wykonujące biżuterię, akcesoria odzieżowe, robótki ręczne, zabawki, meble, malarstwo, a wszystko ze słowiańską duszą

Mam nadzieję, że jesteście pozytywnie zaskoczeni zasobnością listy i wybierzecie coś dla Waszych bliskich, a po świętach wrócicie do niej i dokupicie jeszcze coś dla siebie. 
Wesołych Świąt Bożego Narodzenia i pamiętajcie, że nawet Święty Mikołaj jest Biało-czerwony!

ps. Za nieumyślne zmotywowanie mnie do reaktywacji bloga dziękuję http://mademoisellekier.blogspot.fr/

Czytać, jak to łatwo powiedzieć

Przeglądając serwisy informacyjne, możemy natknąć się co jakiś czas na raporty, apele, akcje dotyczące czytelnictwa w Polsce. A może wypadałoby powiedzieć jego braku. Statystycznie czytamy mało, a do tego głównie formy krótkie, czyli prasę codzienną i kolorową (którą to w większości się ogląda, a nie czyta – pasek wiadomości na TVN24 też się nie liczy). Dlaczego mało i dlaczego nie książki? A bo za drogie, a bo nie ma czasu, a bo telewizor zahipnotyzował... i statystyki spadają. Wiadoma rzecz, że żaden człowiek nie będzie czytał, żeby podnieść jakąś wyimaginowaną średnią. Tylko jak ich/się zachęcić do czytania? Przecież nikt chyba nie podważa faktu, że czytanie ma w sobie moc, a na apel grupy społecznościowej: „Nie czytasz, nie idę z Tobą do łóżka” to już mało kto pozostaje obojętny. W moim przypadku rozwiązanie okazało się dość przewrotne.
Paryż. Praca-dom-praca-dom... godzina autobusem-metrem-piechotą w jedną stronę. Początkowo dosypianie za krótkich nocy, potem obserwacje współpasażerów, słuchanie muzyki, ostatecznie refleksja: tutaj wszyscy coś czytają! W większości są to darmowe gazetki zaścielające całe wagony metra, ale nierzadko są to też książki. Też tak chcę! To będzie przyjemne z pożytecznym. Droga szybciej minie, a może i w głowie coś zostanie. To, że przez ostatnie kilka lat trochę odpuściłem literaturze, nie oznacza przecież, że zapomniałem, jak się to robi. Trzeba jedynie „zorganizować” jakieś knigi i do dzieła!
Hmmm, no tak. W Paryżu jestem. Nie wyskoczę do antykwariatu czy pierwszej lepszej księgarni, bo nie umiem/nie chcę/nie lubię czytać po francusku. Przecież nie po to Tadeusz Boy-Żeleński urabiał się po łokcie, żeby przetłumaczyć cały kanon francuskiej literatury, żebym ja podważał jego pracę i nieudolnie robił to od nowa! Z drugiej strony, zasłużenie sobie na ulicę w Paryżu mianowaną własnym nazwiskiem jest dość kuszące... ale to nieco odleglejsze plany. Na początek wybierzmy się na spacer do dziesiątej dzielnicy, może spłynie na nas nieco talentu i zapału pracowitego Boy'a, a potem poszukamy czegoś do czytania.

Książki mają w sobie magię. Papier, druk, okładka, zapach, szelest, zakładka, zagięty róg, dedykacja, suszony liść, plama od herbaty, notatka na marginesie. Wspaniałości. Nieco kłopotliwe jest jednak ich zdobywanie na obczyźnie. Można przywieźć- hurtem- raz do roku pół walizki wracając z urlopu. Wtedy pojawia się problem szesnasto-metrowego „mieszkania” i upychania kolejnego towaru po kątach. Można skoczyć na organizowane wśród Polonii wymiany książek, ale wtedy mamy ograniczony wpływ na to, co będziemy czytać. Wreszcie, możemy wstąpić do subkultury gadżeciarzy technologicznych i zaopatrzyć się drogą kupna w czytnik książek elektronicznych.
Tak jak nie każde buty sportowe to Adidasy, tak nie każdy czytnik książek elektronicznych (e-booków) nazywa się Kindle. Faktem jest, że to właśnie ten produkt przyczynił się do swoistej rewolucji w sposobie czytania książek, a konkurencja sprawiła, że ceny sprzętu znacząco spadły. Zrozumiałe jest, że czytając e-papier, odpada nam część magii opisanej kilka linijek wcześniej. Nie mniej kilka cech tradycyjnej książki zachowujemy (w zależności od modelu czytnika: zakładki, notatki, okładki, bardzo wyraźny druk, czytelność w pełnym słońcu), a dodatkowo zyskujemy inne: oszczędność miejsca i wagi (można to szczególnie odczuć, wożąc codziennie obszerne powieści metrem), tak pożądana przez zamieszkałych na obczyźnie dostępność do książek w dowolnym języku świata, a nawet wodoodporność.
No to już! Zakładamy konto w dowolnej księgarni internetowej, klik, klik (podaj numer karty płatniczej), klik i czytamy! Według rankingu „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI” z maja 2014 roku, aż 27 tytułów z listy TOP 30 możemy kupić jako e-booki. Do tego księgarnie prześcigają się w promowaniu tego typu wydawnictw, oferując liczne upusty, pakiety, kody rabatowe, czy nawet całe darmowe książki (np. klasykę literatury, jak choćby „Kubuś Fatalista i jego Pan” Denisa Diderot, w tłumaczeniu patrona tego felietonu, Tadeusza Boya-Żeleńskiego). Mamy nawet polską inicjatywę „płać ile chcesz”, gdzie za dowolną kwotę możemy zakupić zestaw kilku książek, a dodatkowo sami decydujemy, czy nasze pieniądze dostanie wydawca, autor czy fundacja wspierająca czytelnictwo.
Przy takiej łatwości zdobywania nowych tytułów, trzeba mieć tylko nadzieję, że będziemy mieli wystarczająco daleko do pracy albo wystarczająco długi urlop, bo uzbiera nam się spory stosik zaległości... Jaki stosik? Przecież pliki nie zajmują miejsca! Czytać, jak to łatwo powiedzieć.


Tekst ukazał się pierwotnie w tygodniku Vector Polonii nr 28-29 (91-92) (13 i 20 VII 2014)

Polak + Jabłko = Paryż

To, że Polacy wiedzą jak obchodzić się z jabłkami, nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć. Jesteśmy w czołówce producentów koncentratu zagęszczonego soku jabłkowego na świecie, ostatnio przypomnieliśmy sobie, jak produkuje się cydr, a jabłecznik brzmi o wiele lepiej niż nic niemówiąca szarlotka. 

Od niedawna mamy kolejny powód do dumy i dowód, że Polak z jabłkiem w ręku to dobre połączenie. Przykłady potwierdzające tę tezę można obecnie odnaleźć na ulicach Paryża.



Polakiem, o którym mowa jest pan Waldemar N. z Gdańska, a wspomnianym jabłkiem jest najnowszy model telefonu amerykańskiej firmy Apple (po naszemu jabłko) czyli iPhone 6.



Pan Waldemar wykonał swoim telefonem zdjęcie, które trafiło do galerii na oficjalnej stronie internetowej firmy Apple i obecnie służy do promowania możliwości fotograficznych tego telefonu. Jego zdjęcie (oraz kilkanaście innych) możemy wypatrzyć na plakatach rozsianych po Paryżu. 

Panu Waldemarowi gratulujemy, a jeszcze bardziej zazdrościmy, czyli zupełnie jak to jest w zwyczaju biało-czerwonych.

Piwo na okrągło

Ostatnimi czasy głośno się zrobiło w Polsce o akcji bojkotu piwa Ciechan. Naturalnie natychmiast powstała też akcja antybojkotująca, czyli namawiająca do wypicia tegoż trunku. Nie wnikając w szczegóły, efekt był z grubsza taki, że spora część Polaków (w tym wyżej podpisany) pierwszy raz w ogóle usłyszała o piwie Ciechan czy ogólniej o Browarze Ciechan. Padały podejrzenia, że wszystko jest z góry ukartowane na grę marketingową, czego nie wykluczam. W końcu stara zasada show-biznesu mówi, że nie ważne co mówią, byleby mówili. Dzisiaj, gdy sprawa jakby już przycichła, znowu czytam newsy, że właściciel browaru grozi bojkotującym pozwem sądowym...czyli jednak chce, żeby o nim mówili. Postanowiłem mówić i ja.

Nie będzie tu nic o browarze, bo niestety naszego piwa we Francji nie uświadczysz, choć swobodnie mogłoby nadgryźć pozycję Belgów, Niemców i Holendrów, ale napiszę o pewnym partnerstwie.

Pojęcie miast partnerskich jest w Polsce znane. Polega ono w głównej mierze na tym, żeby postawić tablice na rogatkach miasta z wymienionymi miastami partnerskimi (we Francji zwanymi bliźniaczymi) i od czasu do czasu wysłać wycieczkę z ratusza na „integrację”. I tutaj kolejny raz piwo nie łapie się ani do koszy podarunkowych, jako trunek za mało reprezentatywny, ani na stoły negocjacyjne, jako posiadające zbyt niski ładunek argumentów (%).

Ech. Popłynąłem. Już spieszę z wyjaśnieniem, skąd mi się wziął ten temat.

Otóż Browar Ciechan pochodzi z Ciechanowa. A Ciechanów po szybkim zerknięciu na Wikipedię, okazuje się być od 1970 roku miastem partnerskim podparyskiego Meudon! I tak nie będąc jeszcze świadom tych konotacji, przejeżdżałem wielokrotnie przez tą urokliwą, pagórkowatą miejscowość z malowniczym wiaduktem,

aż za -nastym razem, moją uwagę przykuł znak:

Przy kolejnej wizycie musiałem się zatrzymać i uwiecznić to miejsce. Panie i Panowie, oto Rondo Ciechanowskie w pełnej krasie:

Nic tylko przyjechać ze skrzynką Ciechana i można smakować... na okrągło.

ps. Jeśli ktoś będzie przejazdem w Ciechanowie, podeślijcie mi, proszę, zdjęcie tamtejszego Ronda Meudon.

Rzuć cencika na filmika

Bez owijania w bawełnę, wyłuszczę Ci szanowny czytelniku w czym jest rzecz. Na "popularnym serwisie społecznościowym" jest grupa dziewczyn, które dowodzone przez charyzmatyczną liderkę, starają się nie popaść w niebyt i nie zostać wchłonięte przez paryską codzienność. Mówiąc po ludzku, pomagają sobie w codziennych zmaganiach z papierologią administracji, polecają sprawdzone manikiurzystki, wychodzą razem na wystawy, czy choćby na ploteczki przy piwku. Niby nic wielkiego, ale dla wielu z nich jest to sposób na zdobycie nowych kontaktów, kontraktów, przyjaźni i na uniknięcie samotnictwa w wielkim mieście. Temat na tyle uniwersalny, że pewna bliska mi osóbka i jej siostra, postanowiły ubrać go w ruchome obrazy, by wieść się niosła, że nie każdy Polak Polakowi wilkiem! Niestety, sam pomysł i zapał to nieco za mało, żeby zrealizować film (choćby tylko kilkuminutowy), dlatego wspomniane wcześniej niewiasty postanowiły uciec się do ostatniej zdobyczy mody społecznościowej czyli na crowdfunding, co po białoczerwonemu brzmi: ZRZUTKA. Bo choć wiadomo, że dziś film można nakręcić komórką, to wiadomo też, że lustrzanką film się nakręci lepszy, a kamerą to już ho ho ho! Bez obaw, to nie ma być Avatar2, nie potrzebujemy (piszę "my" bo wiadomo, że skoro film kręci bliska mi osóbka, to ktoś musi za nią sprzęt nosić) kwot z sześcioma zerami, ot uzupełnienie minimum sprzętowego niezbędnego do wydobycia tego błysku w oku, albo zarejestrowania tego drżenia w głosie... Tyle mojej pisaniny, więcej szczegółów znajdziecie tutaj. Życzcie nam powodzenia!

Małgośka mówią mi

Dzisiaj tylko taka szybka notka, dopóki temperatura nie opadła. A szybka z dwóch powodów.
Po pierwsze, jest to już trochę powtórka z rozrywki i powoli możemy się oswajać z faktem, że Francuzi oswajają się z faktem, że mamy najładniejsze dziewczyny w tej części galaktyki i okładki magazynów są dla nich idealnym miejscem. Po drugie notka jest szybka, jak szybko nasz wzrok przykuwa deskorolka uwieczniona na fotografii. 
Jeśli jeszcze jakimś cudem nie zauważyliście Małgosi na mieście, to prawdopodobnie za dużo czasu spędzacie w Metrze.

Tradycyjnie, dla ciekawych w jakich innych konfiguracjach można sfotografować deskę na kółkach odsyłam do witryny magazynu, lub do kiosków. 

Ps. Właśnie uświadomiłem sobie, że we Francji znane są tylko nasze Małgorzaty: Bela, Szumowska i Baczyńska.